บทละคร "กล่องของแม่"

เนื้อเรื่อง

  

บทละครจากเรื่อง “กล่องของแม่” (เข็มพลอย)

ตัวละคร                อิ๋ว           ลูกคนเล็ก (น้องสาว)  สถานภาพโสด  เป็นคนตรงไปตรงมา

                                เอ๋            ลูกคนโต  (พี่สาว)  สถานภาพแต่งงานแล้ว  เป็นคนใจเย็น

                                แม่          รักลูกมากอยากให้ลูกสบาย
                                ชาย         สามีของเอ๋  เป็นคนเข้าใจคนอื่นได้ดี  แต่ไม่ค่อยพูด 

ฉาก        ห้องรับแขก

                บรรยากาศยามสายของห้องรับแขกภายในตัวบ้านเงียบเชียบผิดปกติ  ด้านนอกเมฆฝนก่อตัวดำทมึนรอเวลาเปลี่ยนเป็นหยดน้ำ 

อิ๋ว           (เดินเข้ามาในห้องรับแขก)

                “แม่ล่ะพี่เอ๋”

เอ๋            “อิ๋ว แกคิดดีแล้วเหรอที่จะพาแม่ไปน่ะ”

อิ๋ว           “ดีแล้วพี่”

เอ๋            “ไม่กลัวแม่เสียใจเหรอ”

อิ๋ว           “เสียใจอะไร  ดีไม่ดีไปอยู่โน่นมีคนดูแลดีกว่าเราเสียอีก”

เอ๋            “แกไม่ได้รำคาญแม่ใช่ไหม”

อิ๋ว           (เงียบ)

ชาย         (เดินเข้ามาในห้องรับแขก)

                “คนแก่ก็มีบ่น มีเลอะเลือน  เป็นธรรมดา”

อิ๋ว           “พวกพี่ก็พูดได้สิ  คนที่ดูแลแม่น่ะฉันไม่ใช่พี่”          (ขึ้นเสียง)

เอ๋            “ก็พี่ไม่ว่าง  พอพี่ว่างพี่ก็ช่วย  อะไรนักหนาอิ๋ว”    (พยายามเก็บอารมณ์)

อิ๋ว           “เวลาว่างพี่ก็ไปเที่ยวกัน  ทิ้งฉันอยู่บ้านกับแม่สองคน  งานก็ต้องทำ  อายุก็ 30 กว่าแล้ว 

                แทนที่จะมีครอบครัวกับเขาบ้างก็ต้องมาอยู่กับแม่ ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”  (โมโห)

เอ๋            “นั่นแม่นะอิ๋ว”

อิ๋ว           (อ้าปากจะเถียง)

ชาย         “หยุดทั้งสองคนเลย  เดี๋ยวแม่ก้ได้ยินหรอก”

อิ๋ว           “โธ่....พี่ชาย”

แม่           (เดินลงมาจากบนบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  พร้อมกล่องโกโรโกโสใบหนึ่ง)

          “อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ  อิ๋วแม่เสร็จแล้วนะลูกจะไปกันเลยหรือเปล่า”

อิ๋ว           “กระเป๋าเสื้อผ้าแม่ล่ะ  จะไปแต่ตัวเหรอแม่”

แม่           “ไปแต่ตัวที่ไหน  กระเป๋าเสื้อผ้าอยู่บันไดโน่น แล้วนี่ก็กล่องของแม่”

อิ๋ว           “แม่ไม่ต้องไปก็ได้นะ  ถ้าแม่ไม่อยากไป”

แม่           “ไปสิ  ไปอยู่โน่นก็มีคนดูแลแม่แล้ว  พวกแกจะได้ไม่ลำบาก  ไม่ต้องห่วงแม่หรอก”

                (พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม)

อิ๋ว           “ไปเถอะแม่  มาเดี๋ยวฉันช่วยถือกล่อง”

                (ดึงกล่องมาจากมือแม่)

แม่           “ไม่เป็นไร  แม่ถือเอง”

                (ดึงกล่องกลับ  และกอดแน่นกว่าเดิม)

ชาย         “ผมช่วยครับแม่”              

แม่           “ไม่เป็นไรลูก”

ชาย         (มองหน้าอิ๋วและเอ๋)

                (ทุกคนนิ่งเงียบ  มองการกระทำของแม่อย่างรู้สึกผิด)

อิ๋ว           “ไปกันเถอะแม่”          (น้ำเสียงแผ่วเบา แทบไม่ได้ยิน)

แม่           “ไปสิ  แม่ไปแล้วนะ”

                (หันมาพูดกับลูกสาวคนโตและลูกเขย)

เอ๋            “เราจะไปเยี่ยมแม่บ่อยๆ นะ”

แม่           “ไม่ต้องหรอกเสียเวลาพวกแก  สู้แม่หยิบรูปขึ้นดูทันใจกว่าเยอะ  ไปกันเถอะอิ๋ว”

                (เดินกอดกล่องใบนั้นออกไปด้วยความภาคภูมิใจ)

อิ๋ว           (หันกลับมามองพี่สาวและพี่เขย ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด แล้วเดินตามแม่ไป)
                “แม่.....”
แม่           (หันหน้ามาทางคนเรียก  สบตาลูกสาวด้วยนัยน์ตาที่แสร้งว่าเข้มแข็ง)
                “ว่ายังไงลูก”
อิ๋ว           “ป่าวจ้ะแม่  ไม่มีอะไร”
                (เข้าไปนั่งในรถ  ปิดประตูรถ  ชำเลืองมองแม่อีกครั้ง)
แม่           “เป็นอะไรหรือเปล่าอิ๋ว  ไม่ต้องห่วงแม่หรอก  เนิร์สซิ่งโฮมออกจะสะดวกสบาย  แม่อยู่ได้”
                (กอดกล่องแน่นขึ้น)
อิ๋ว           (ออกรถ)
                (มองกล่องที่แม่กอดไว้)
                “แม่ นั่นกล่องอะไรเหรอ  อิ๋วเห็นแม่กอดมันตั้งแต่ก่อนออกมาแล้ว”
แม่          “มันก็เป็นทั้งสมบัติเป็นทั้งชีวิตแม่นั่นแหละ  มีแต่รูปพวกแกทั้งนั้นตั้งแต่เล็กจนโต”

                (หยิบรูปขึ้นทีละใบใส่กล่องอย่างชื่นชม)

อิ๋ว           (มองที่กล่อง และมองหน้าแม่)
แม่           (เปิดกล่อง และหยิบของออกมาทีละชิ้น)
                “นี่ก็รูปเอ๋ตอนเกิด  นิ่อิ๋ว  นี่พากันไปเที่ยวทะเล  พวกแกคงจำไม่ได้เพราะยังเล็กมาก

                สนุกกันใหญ่  นี่งานวันแม่ที่โรงเรียนแกสองคนร้องไห้ด้วย  หึหึ  นี่งานรับปริญญา

                แต่งานนี้แม่ร้องไห้  ก็มันดีใจนี่นะ  อ่อดูนี่ งานแต่งงานแกสองคน  มีอะไรๆ แม่ก็เก็บ

                ใส่กล่องนี่หมดแหละ  แม้กระทั่งวันเกิดพวกแกแม่ก็ฉีกปฏิทินเก็บไว้กันลืม”

อิ๋ว           “แม่....”
                (น้ำตาคลอ)
แม่           “จะถึงเนิร์สซิ่งโฮมหรือยังลูก”
                (มองข้างทาง)
อิ๋ว           (เปิดไฟเลี้ยว  ขับรถฝ่าเสียงแตรที่ดังระงมแทนคำต่อว่าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นจากเดิม)